หลังจากได้ที่เรียนแล้ว...
วันนั้นเดินทางจากที่บ้านโดยรถไฟ ลงที่สถานีชุมทางจิระแล้ว แว้นมอไซต์สามล้อตุ้กๆ มากับแม่และหลาน ตอนนั้นยังไม่รู้จักทางก็พากันงมๆมา ค่าตุ้กๆน่าจะประมาณ 400 บาท พอถึงก็ลงรถ ที่หอพัก(เงียบกริบ) มี รปภ. กับรุ่นพี่บางคนเท่านั้น
เมื่อลงรถบอกลาแม่กับหลานแล้ว แม่และหลานก็พากันเที่ยวสวนสัตว์ต่อ(ผมเพิ่งรู้มีหลัง แม่เล่าให้ฟัง) อ้าว...สะงั้น แล้วไม่พาเราไปด้วยเลย T_T
จากนั้นก็เรียน กลับหอ อ่านหนังสือ เข้ากิจกรรมกับสังคมอยู่เรื่อยๆ ทำให้เรามีเพื่อนเยอะแยะมากมาย
วิชาที่ยากในตอนคือทุกวิชา มีแต่เนื้อหาใหม่ๆ มีพื้นฐานที่ผมรู้ก็ระดับนึงจากที่เรียนมาทั้งชีวิตตอนนั้น หลังจากนั้นก็ต้องขยันอ่านทบทวนด้วยตนเองให้มากๆ และปรึกษาเพื่อนๆ พี่ๆ ด้วยเช่นกัน
ความรัก ก็ทำให้ผมเป๋...ไปพักนึง เสียเวลาไปพักนึง ยอมรับว่าส่งผลกระทบต่อการเรียน ตอนนั้นเรียนแคล กลางภาคได้ 5 คะแนน ช่วงนั้น..ด้วยอะไรที่รุมเร้า แต่เราก็ไม่ลืมหน้าที่ของเรา ผมก็นั่งฉุกคิดเอาไงต่อดี ? ถ้าถอนวิชานี้คงเกรดตกกว่า 1.8 แน่ ไม่ได้ๆๆ เราต้องสู้ๆๆ เพื่อตัวเราและคนทางบ้าน จากนั้นก็ปิ้งแว้บ...พลังในใจก็ปลุกตัวผมเองลุกขึ้นสู้ ช่วงปลายภาคผมเข้าเรียนตลอดไม่โดดเลย ทบทวนอ่านหนังสือย้อนหลัง จบในที่สุดผลสอบได้ เกรดซี มาจนได้ เทอมนั้นรอดจากการติด list บางอย่างที่น่ากลัว ^_^
และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของการมองเห็นคุณค่าของตัวเองในยามวิกฤติ และก็ได้มองเห็นการมอบสิ่งดีๆให้คนทางบ้านคือไม่ต้องหนักใจลุ้นกับผลสอบของเรา
โปรดติดตามต่อตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น